Ο Μαρσύας προκάλεσε τον Απόλλωνα να τον ανταγωνιστεί στη μουσική, ο ηττημένος θα δεχόταν οποιαδήποτε τιμωρία όσο σκληρή και εάν ήταν

Ο Απόλλωνας, προστάτης του μαντείου των Δελφών, ήταν γνωστός τόσο για τις ικανότητές του στην τοξοβολία όσο και στις τέχνες.

Ήταν ο θεός της ποίησης και της μουσικής, πολύ δημοφιλής μεταξύ των θεών, και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους απλούς ανθρώπους της αρχαίας Ελλάδας.
 

Αν και ήταν γνωστός για την τέχνη του στη μουσική, δεν σημαίνει ότι δεν είχε αντιπάλους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ίσους ή και καλύτερους από αυτόν.
 

Ένας από αυτούς ήταν ο Μαρσύας, ένας Σάτυρος που είχε βρει τον αυλό, τον οποίο η θεά Αθηνά είχε πετάξει με αποστροφή.

Ο Μαρσύας διαπίστωσε ότι ο ήχος που έβγαζε ο αυλός ήταν απόκοσμα όμορφος επειδή τον είχανε αγγίξει τα χείλη της θεάς.
 

Λόγω των μελωδιών του, ο Μαρσύας έγινε πολύ αγαπητός από όλα τα ξωτικά πλάσματα που ζούσαν στο δάσος.
 

Ο ίδιος θεώρησε τον εαυτό του κάτι ξεχωριστό ανάμεσα στα άλλα πλάσματα.

Είχε μεθύσει από τον ήχο του αυλού του και από τα διαρκή εγκώμια των υπόλοιπων πλασμάτων που έφτασε σε βαθμό να προκαλέσει τον ίδιο τον Απόλλωνα και να τον ανταγωνιστεί.

Η πρόκληση και ύβρης έγινε αποδεκτή από τον Απόλλωνα και οι Μούσες έλαβαν τον ρόλο του κριτή.

Ο ηττημένος θα δεχόταν οποιαδήποτε τιμωρία από τον νικητή όσο σκληρή και εάν ήταν.
 

Το αποτέλεσμα ήταν αμφίρροπο, οι μελωδίες και των δυο ήταν τέτοιες που όμοιές τους δεν είχανε ακουστεί ξανά, ήχοι μαγικοί και μουσική μοναδικής αρμονίας συνόδευαν την αγωνία της αναμέτρησης.
 

Οι μούσες αδυνατούσαν να εκλέξουν νικητή μιας και οι δυο αντίπαλοι ήταν τέλειοι στους ήχους τους.
 

Τότε, ο Απόλλωνας κάτω από την πίεση της δοκιμασίας αποφασίζει να προσθέσει τους γλυκούς τόνους της μελωδικής φωνής του στις νότες της λύρας του.
 

Το αποτέλεσμα ήταν να του αναγνωριστεί η ανωτερότητα και να ανακηρυχτεί νικητής από τις μούσες.
 

Άραγε θα κέρδιζε τον διαγωνισμό χωρίς να προσθέσει την απίστευτη φωνή του στην ερμηνεία του;
 

Ο Μαρσύας όντας νικημένος και πολύ λυπημένος, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να υποστεί την τρομερή ποινή που του επιβάλει ο Απόλλωνας για την ύβρη του.
 

Η τιμωρία του είναι θάνατος από βασανιστήρια.
 

Ο Απόλλων παίρνει την πιο σκληρή εκδίκηση απέναντι στον Μαρσύα: τον γδέρνει ζωντανό και δένει το απογυμνωμένο από δέρμα σώμα του σε ένα πεύκο.
 

Ο θρύλος λέει ότι οι σύντροφοι του Μαρσύα έκλαψαν, οι Σάτυροι και οι Δρυάδες.

Δυστυχισμένοι για την τρομερή του μοίρα, μάζεψαν όλα τους τα δάκρυα και δημιούργησαν ένα ποτάμι στη Φρυγία, που είναι γνωστό μέχρι σήμερα με το όνομα Μαρσύας.